Θυμήσου δάσκαλε, θυμήσου γιατί έγινες δάσκαλος.
Θυμήσου, δάσκαλε…. Θυμήσου το χαμόγελο. Κανένα παιδί δεν μπορεί να αντισταθεί σε ένα χαμόγελο. Μην μπαίνεις στην τάξη με την μουράκλα. Ναι, έχεις κι εσύ προβλήματα. Ο άνθρωπός σου, ο σπιτονοικοκύρης σου, η πεθερά σου. Έχεις δικιο. ΄Ομως το δίκιο σου μην το ξεσπάς στο παιδί. Δεν φταίει. Δεν πρέπει να το χρεωθεί.
Θυμήσου το μπράβο. Πες το με την καρδιά σου. Ένα “μπράβο” μπορεί να είναι αποδοτικότερο από όλα τα “διδακτέα” μαζί. ΄Αλλο κάνω “παρατήρηση” κι άλλο “ξεφτιλίζω”. Ποτέ μην ειρωνεύεσαι, μν σαρκάζεις, μην γελοιοποιείς εκ του ασφαλούς κάποιον που δεν μπορεί να σου απαντήσει…. Πάνω από τα μαθήματα, πάνω από οτιδήποτε, το σημαντικότερο για ένα παιδί είναι η αξιοπρέπεια του μπροστά στους συμμαθητές του.
Τα παιδιά δεν έχουν μόνο υποχρεώσεις.
Φτάνει να θυμηθείς γιατί έγινες δάσκαλος, δάσκαλε!!!
Από το βιβλίο της Έλενας Ακρίτα “Και οι ξανθιές έχουν ψυχή”, Εκδόσεις Καστανιώτη
Στον Δάσκαλο
Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!
Κι ότι σ’ απόμεινε ακόμη στη ζωή σου. Μην τ’ αρνηθείς!
Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!
Χτισ’ το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!
Κι αν λίγη δύναμη μεσ’ το κορμί σου μένει,
Μην κουρασθείς. Είν’ η ψυχή σου ατσαλωμένη.
Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθειά,
Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει.
Σκάψε βαθειά.Τι κι’ αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;
Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί
Τα βάρη που κρατάς σαν Άτλαντας στην πλάτη,
Υπομονή! Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι!
Κ. ΠΑΛΑΜΑΣ
