Η στήλη αυτή φιλοδοξεί να φιλοξενήσει προτάσεις και ιδέες που θα βρουν πρόσφορο έδαφος.
Την εγκαινιάζουμε με ένα ποίημα που το απευθύνουμε και το αφιερώνουμε στους γονείς που νομίζουν ότι τα γνωρίζουν όλα και πως έχουν το δικαίωμα να ασκούν κριτική για όλα.
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου.
Είναι οι γιοι και οι κόρες της ζωής
για τη ζωή.
Για τη ζωή τους είσαι το μέσον κι όχι
η αρχή, κι ας μένουν κοντά σου,
δεν ανήκουν σε σένα.
Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου,
όχι όμως και τις ιδέες σου,
γιατί ιδέες έχουν δικές τους.
Μπορείς να δώσεις μια στέγη στο σώμα τους,
όχι όμως και στην ψυχή τους, γιατί
η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο,
που εσύ δεν μπορείς να επισκεφθείς,
ούτε και στα όνειρά σου.
Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις,
μην προσπαθήσεις όμως να τα κάνεις
όμοιά σου.
Γιατί η ζωή δεν πάει προς τα πίσω
και δεν σταματά στο χτες.
Είσαι το τόξο απ’ το οποίο εκτοξεύονται
τα παιδιά σου σαν ολοζώντανα βέλη.
Κάνε τοξότη η σαΐτα που στα χέρια σου
κρατάς να σημαίνει χαρά.
Kahlil Gibran
ΑΝ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ….
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κριτική, μαθαίνει να κατακρίνει.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην έχθρα, μαθαίνει να καυγαδίζει.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ειρωνεία, μαθαίνει να είναι ντροπαλό.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ντροπή, μαθαίνει να αισθάνεται ένοχο.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κατανόηση, μαθαίνει να είναι υπομονετικό.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στον έπαινο, μαθαίνει να εκτιμά.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην δικαιοσύνη, μαθαίνει να είναι δίκαιο.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ασφάλεια, μαθαίνει να πιστεύει.
Αν ένα παιδί ζει μέσα σε επιδοκιμασία, μαθαίνει να έχε\ αυτοεκτίμηση.
Αν ένα παιδί ζει μέσα σε παραδοχή και φιλία μαθαίνει να βρίσκει την αγάπη μέσα στον κόσμο.
R. RUSSEL
ΕΙΝΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΟ
Να γίνεσαι καλύτερος χωρίς διαταγές
Να χαίρεσαι χωρίς να υποκρίνεσαι
Να μιλάς χωρίς να περιαυτολογείς
Να δουλεύεις χωρίς να υποδουλώνεσαι
Να είσαι ελεύθερος χωρίς να γίνεσαι ασύδοτος
Να είσαι τολμηρός χωρίς επίδειξη
Να είσαι εκδηλωτικός χωρίς να είσαι επιπόλαιος
Να παλεύεις χωρίς να απελπίζεσαι
Να είσαι οδηγός χωρίς να κομπάζεις
Να διαλέγεις χωρίς να περιφρονείς.
Εμείς το διαβάσαμε και εντυπωσιαστήκαμε. Εσείς;
Σνφμύωα με μαι έυρενα στο Πμανιπσητετο του Κμτρπιαιζ, δεν πζαιει ρλόο με τι σρειά είναι τοθοπεμέτενα τα γτάμαμρα μσέα σε μία λξλέη, αεκρί το πώτρο κια το ταελείτυο γάμρμα να ενίαι στη στωσή θσέη. Τα υλοπιόπα μροπούν να ενίαι σε τχίυεας θιέεσς και να μροπετίε να τις δαβαιάεστε χρωίς πλβημόρα. Ατυό γνίταει γαιτί ο απρώνθονις εκέγλφοας δεν δαεβζιάι γάμρμα γάμρμα κθάε λξηέ αλλά την λξηέ σαν σνύλοο. Ατίπτσυεο ε;
Το ξρέω ότι ενίαι δσκύολο να το πεστιέψτε και μροπεί να σας φεανί παλοράγο, αλλά ενίαι ένα πιαδνίγι του εφελάκγου που ατυή τη σγμιτή δεν δαεβζιάι τα γταμάμρα ξωχεστριά, αλλά τη λξέη σαν σνύολοο…Τορεμρό;
Ομιλία Δασκάλου για την 25η Μαρτίου
Σκέφτηκα να σου μιλήσω για τον Καραϊσκάκη, αλλά το μυαλό σου θα πάει στο γήπεδο.
Σκέφτηκα να σου μιλήσω για το ’21, αλλά ο νους σου θα πάει στην Ορίτζιναλ.
Συλλογίστηκα πολύ, για να καταλήξω αν αξίζει να σε ταλαιπωρήσω για κάτι τόσο μακρινό, τόσο ξένο. Δύο αιώνες πίσω κάποια γεγονότα. Τι να λένε σε σένα; Σε εσένα που βιάζεσαι να φύγεις, να πας για τσιγάρο, για καφέ ή για κάτι άλλο.
Θα σου μιλήσω λοιπόν προσωπικά. Εγώ ο δάσκαλος που δούλεψα ένα χρόνο σε αυτό το σχολείο και σε δεκαπέντε μέρες φεύγω για αλλού, σε εσένα που είσαι εδώ ένα, δύο, τρία ή και περισσότερα χρόνια. Θα σου μιλήσω σταράτα για να σου εκφράσω δύο σκέψεις μου. Οι μαθητές που συνάντησα μέσα στις τάξεις, οι μαθητές που δίδαξα φέτος στην συντριπτική τους πλειονότητα με σεβάστηκαν, αν και δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις του μαθήματος. Πολλοί όμως από τους υπόλοιπους μαθητές δεν με σεβάστηκαν, με προσέβαλαν κατ’ επανάληψη. Με έργα, με λόγια, με ύβρεις, δείχνοντας ένα χαρακτήρα και ένα ήθος που με σόκαρε, που με έβαλε σε μελαγχολικές σκέψεις. Αυτό το φαινόμενο αποδεικνύει πως κάτι σάπιο υπάρχει σε αυτό το σχολείο, πως εκτός του γνωστικού ελλείμματος το συγκεκριμένο σχολείο χωλαίνει δραματικά και στο ηθικοπλαστικό του έργο, στη διαμόρφωση δηλαδή των μαθητικών ψυχών και πνευμάτων.
Και η ευθύνη γι’ αυτήν την αποτυχία είναι ευθύνη αποκλειστικά δική μας, των δασκάλων σας και των γονιών σας. Δεν έχουμε κατορθώσει να σας δείξουμε πως χωρίς αρχές η ζωή σας αύριο θα είναι μια κόλαση. Πώς χωρίς όνειρα και στόχους θα χρειαστείτε υποκατάστατα, θα καταφύγετε πιθανόν σε επιλογές που θα σας ξεφτιλίσουν, θα σας κάνουν να σιχαίνεστε τον εαυτό σας, θα σας γεμίσουν τη ζωή πλήξη και κούραση, θα σας γεράσουν πρόωρα.
Αν όμως θέλετε μία συμβουλή από ένα δάσκαλο, σκεφτείτε το παράδειγμα του Μακρυγιάννη, που έφτασε αγράμματος μέχρι τα πενήντα, σχεδόν, για να καταλάβει τότε πως η μόρφωση, η καλλιέργεια ήταν το όπλο που έλειπε από την προσωπική του θήκη. Και κάθισε με πολλή δυσκολία και χωρίς δάσκαλο και έμαθε πέντε κολλυβογράμματα, για να μας πει την ιστορία του βίου του, το παραμύθι της επανάστασης των υπόδουλων Ρωμιών. Αυτό το παράδειγμα είναι για σένα το πιο κατάλληλο, και μπορείς τριάντα χρόνια νωρίτερα από το στρατηγό Μακρυγιάννη να ακολουθήσεις το δρόμο που εκείνος έδειξε, το μονοπάτι της καλλιέργειας, το δρόμο της παιδείας, τη λεωφόρο της προσωπικής σου προκοπής. Δεν είστε σε τίποτε λιγότερο ικανοί από τον μπάσταρδο γιο της καλογριάς, τον Γιώργη Καραϊσκάκη. Ήταν κι αυτός αθυρόστομος σαν κι εσάς, αλλά είχε αυτό που από τα αλβανικά μάθαμε σαν μπέσα, ήταν πάνω απ’ όλα μπεσαλής. Αυτό θα ‘θελα να έχετε κι εσείς. Υπευθυνότητα, μπέσα, τσίπα. Να αναλαμβάνετε τις ευθύνες σας, να απεχθάνεστε την υποκρισία, να σιχαίνεστε το συμφέρον. Να μισείτε το ψέμα και την ευθυνοφοßία. Η αγάπη για τον τόπο του, η λατρεία για την πατρίδα του ήταν αυτό που χαρακτήριζε τη ζωή του Νικήτα Σταματελόπουλου, του Νικηταρά. Αγωνίστηκε στη διάρκεια της επανάστασης, Συνέßαλε στην απελευθέρωση της πατρίδας του κι έπειτα φυλακίστηκε, για να χαθεί σ’ ένα στενοσόκακο του Πειραιά, σχεδόν τυφλωμένος, πάμπτωχος και εγκαταλειμμένος απ’ όλους. Δεν ζήτησε τίποτε από την ελεύθερη Ελλάδα. Κι όταν οι γύρω του τον παρακινούσαν να απαιτήσει από την κυβέρνηση μια πλούσια σύνταξη, απαντούσε πως η πατρίδα τον αμείβει πολύ καλά, λέγοντας ψέματα, για να μην προσβάλει την πατρίδα του. Είναι δύσκολο, το κατανοώ, το παράδειγμα του Νικηταρά. Αλλά νομίζω πως κι εσείς είστε ικανοί για τα δύσκολα. Μπορείτε να ακολουθήσετε το δρόμο της αξιοπρέπειας. Να προσπαθήσετε τίμια και με αγωνιστικότητα για εσάς και για το μέλλον της οικογένειας που αύριο θα κάνετε. Ξέρω, καταλαβαίνω, αντιλαμβάνομαι πως σας προτείνω μια διαδρομή ζωής δύσκολη και απαιτητική, όταν δίπλα σας κυριαρχεί ο εύκολος δρόμος των γονιών, των δασκάλων, των πολιτικών, της εποχής στην οποία μεγαλώνετε. Όμως κάθε εποχή ελπίζει στους νέους της, περιμένει από αυτούς να σηκώσουν ψηλά και με επιτυχία τη σημαία του αγώνα και να οδηγήσουν την πατρίδα τους, τον τόπο τους σε καλύτερες μέρες, σε πιο φωτεινές σελίδες. Κι όταν βλέπω την εποχή μας να μαραζώνει χωμένη στην αλλοτρίωση, να ξεψυχά από την τηλεοπτική ανία, να μουχλιάζει από το κυνήγι της ευκολίας, μόνο σε εσάς ελπίζω, στην ειλικρινή σας διάθεση να αγωνιστείτε, να αντισταθείτε, να πολεμήσετε, να νικήσετε. Μην μας απογοητεύσετε.
-Αυτά τα λόγια απηύθυνα στους μαθητές μου, στο 2ο ΕΠΑΛ Αχαρνών για την επέτειο της 25ης Μαρτίου.
Τα σχολεία των παππούδων μας, των γονιών μας και πολύ φοβούμαι και των παιδιών μας.
